کرملین دو روایت را برای دو مخاطب متفاوت تعریف می‌کند. پوتین به ترامپ می‌گوید که مذاکرات صلح جدی است، و همزمان، رسانه‌های روسی به شهروندان‌شان می‌گویند که به نقشهٔ رئیس‌جمهورشان اعتماد کنند…

در چرخشی مضحک، حزب دموکرات به نیروی محافظه‌کار واقعی در سیاست آمریکا تبدیل شده است. در مقابل، جمهوری‌خواهانِ ماگا ریشه‌های محافظه‌کاری خود را رها کرده‌اند و به دنبال رادیکال‌سازی حکومت آمریکا هستند…

وقتی تنها از قدرت سخت استفاده شود، هزینه‌هایش بیشتر از زمانی است که با قدرت نرم ترکیب شود. دیوار برلین با آتش توپخانه سقوط نکرد؛ بلکه با چکش و بولدوزرهای مردمی خراب شد که ایمان خود را به کمونیسم از دست داده بودند…

همه می دانند که انتخابات روسیه ساختگی‌ست. اما دیکتاتورها هیچ‌وقت احساس امنیت نمی‌کنند و پوتین خیال می‌کند می‌تواند با یک انتخابات جعلی به رفقایش نشان دهد که او هنوز کنترل اوضاع را در دست دارد…

سوالی که ورنر سومبارت جامعه‌شناس آلمانی در ۱۹۰۶ مطرح کرد، در سراسر قرن بیستم موضوعیت خود را حفظ کرد. چرا سیاست چپ‌گرا، چه در داخل آمریکا چه در خارج، از سوی واشنگتن تکفیر می‌شود؟

چرا هنری کیسینجر به رغم سابقهٔ هولناک و طولانی‌اش کماکان در میان طبقهٔ سیاسی و رسانه‌های بزرگ و نهادهای مهم فرهنگی و آکادمیک چهره‌ای محترم باقی ماند؟