جعفر بود. نمی‌توانست کس دیگری باشد. با همان زهرخند، همان چشم‌های کوچک، همان گونه‌های لاغر و فرو رفته و سینه‌اش را راست گرفتن. همان گونه بود که وقتی راه می‌رفت شانه‌هایش را پهن می‌گرفت. دو مرد ریش‌دار دستار به سر به دوطرفش راه می‌رفتند. دست‌های جعفر را به پشتش طوری بسته بودند که همیشه خودش وقتی زود زود راه می‌رفت گره می‌کرد. از رو به رویم و از چند قدم جلوتر گذشت.  باد گرمِ بعد از چاشت شبرغان بد رقم به سرو صورت همه می‌زد، سوزشی که این باد...