اگر اپوزیسیونِ خارج بتواند ساختارسازی کند و حامیان خود را سازمان بدهد، ایرانی‌ها می‌توانند به شکل‌گیری برخی روندهای دموکراتیک امیدوار باشند. اما در نبودِ سازمان‌یافتگی، اپوزیسیونِ خارج کماکان بی‌اهمیت خواهد بود…
اگر رجب طیب اردوغان رئیس‌جمهور جنجالی ترکیه در انتخابات پرماجرا اما مشکوک امسال از قدرت کنار زده شود، شاید شانسی برای ایجاد تغییر مثبت واقعی در جهت دموکراسی در ترکیه و منطقه شکل بگیرد…
درونِ مبارزه با رژیمِ دینی، مبارزهٔ دیگری علیه نیروهای سلطنت جریان دارد. طرفدارانِ رژیمِ فعلی و مشتاقانِ بازگشتِ رژیمِ قبلی هردو با تحریفِ عللِ واقعیِ انقلابِ ۵۷، نشان می‌دهند که نفع‌شان در عقیم شدنِ انقلابِ جاری است…
وجود رأی‌دهندگانِ آگاه، پیش‌شرط دموکراسی‌ست، و آزادی مطبوعات یکی از راه‌های اصلی برای آگاه‌بودنِ شهروندان است. بدون این آزادی، یک کشور حتی اگر انتخابات هم داشته باشد، لزوما دارای دموکراسی نیست…
موازنهٔ ریسک در جهان سوم امری رایج است. دولت‌های جهانِ سوم بسیار ریسک‌گریزند. با ظهور قدرت‌های جدید از میان این کشورها و ایجاد جهانی چندقطبی، آمریکا ناگزیر است با شرایطِ جهانِ چندقطبیِ جدید تعامل کند…
اقلیم کردستان عراق عملا در دست فرقه‌هایی قرار دارد که هر کدام ناحیه‌ای را کنترل می‌کند. رشد و موفقیت نواحی مختلف بدون روابط حزبی ممکن نیست. فقر، نبود فرصت، و سرکوب آزادی بیان و تجمعات از مشخصه‌های این نواحی‌ست…
آیا احیای ظاهرا ناگهانی روابط دیپلماتیک ایران و عربستان می‌تواند پیام‌آور عصر تازه‌ای از دیپلماسی و تنش‌پرهیزی در خاورمیانه باشد؟ یا این‌که توهمی بیش نیست؟
تحریم هدفمندِ شورای عالی انقلاب فرهنگی حتی اگر بی‌نقص اجرا شود، سرکوب جنسیتی را خاتمه نمی‌دهد. ولی همان‌طور که برخی دولت‌ها درک کرده‌اند، ارزش نمادین آن مهم است، و فواید محدود این کار، ارزش تلاشش را دارد…
اگر می‌توان دارایی‌های دشمنانِ فاسد را، هنگام سرنگونی یا بروز جنگ مسدود کرد، چرا پیش‌دستانه این کار را نکرد؟ همان‌طور که دولت آمریکا در مورد مافیای روسیه و دوستان پوتین نشان داد، اختیار قانونی برای مسدودسازی عوایدِ فساد را دارد…
پهلویست‌ها می‌خواهند از جنبش دموکراسی‌خواهی ایران همچون سکوی بازگشت به قدرت استفاده کنند؛ آن هم با تاکیدِ کاذب بر یکپارچگی و تهدیدِ تجزیه‌طلبی که اثری مخرّب بر جنبش دموکراسی ایران خواهد داشت…
با تبلیغ رسانه‌ای و شانتاژ در شبکه‌های اجتماعی نمی‌توان بدیل جعل کرد. روحیهٔ شخصیت‌پرستانه، ضددموکراتیک و ارتجاعیِ حامیان سلطنت، تهدیدی علیه شکل‌گیری دموکراسی واقعی در ایران است…
ادعای مداخلهٔ خارجی راهی ساده برای مقصر جلوه دادن دیگران و جلب حمایت داخلی و در نهایتْ خاموش کردنِ اعتراضاتِ مردمی است. بر این اساس، افزایش تنش با کشورهای همسایه، نوعی «سوپاپ اطمینان» برای تخلیهٔ تنش داخلی است…
