در یک خودنگاره از آلبوم عکسی با عنوان «قول می‌دهم مادر خوبی باشم» اثر جیمی دایموند، عکاس سر یک میز غذاخوری در هوای آزاد که برای دو نفر چیده شده، به تصویر درآمده است. او مایو بر تن دارد و شانه‌های لخت و ظریفش کمی به جلو خم شده و به نظر می‌رسد نوزادی را روی دست چپش نگه داشته و در آغوش گرفته است. حالت دایموند علیرغم جوانی‌اش – اندامی ظریف و پوستی نرم و لطیف دارد – کمی شلختگی را نشان می‌دهد، از نوعی که می‌توان در انبوه تصاویری با عنوان «مادری» آن را مشاهده کرد. کودکش نیز کاملا معمولی به نظر می‌رسد، با کله‌ای بی‌مو، نمونه یک بچه کاملا معمولی، که لباسی سرهمی و خال خالی با یک کمان صورتی روی یقه‌اش بر تن دارد.
با این حال این عکس با تمام پیش پا افتادگی‌اش چیزی عجیب را نشان می‌دهد. میزی که دایموند پشت آن نشسته، علیرغم رومیزی سفید رسمی‌اش، قرار گرفتنش در برابر دیوار آجری یک ساختمان توجیه ناپذیر است. موهای دایموند که مشخص است یک کلاه گیس است و تا گردن او کوتاه شده و پاهایش زیر گوشه رومیزی انگار دو تکه شده، و به او حالت یک عروسک بلمر را می‌دهد.
اما شگفتی این تصویر زمانی تبدیل به حیرت می‌شود که متوجه می‌شویم نوزاد در عکس در واقع یک عروسک است، موجودی که با دقت و زحمت زیادی از وینیل یا سیلیکون ساخته شده و تا جایی که ممکن بوده تلاش شده است تا کاملا شبیه یک نوزاد واقعی به نظر برسد.
دایموند در مجموعه «قول می‌دهم که مادر خوبی باشم» از خودش در جاها و موقعیت‌های مختلف عکس گرفته است، عکسی دونفره که همیشه همراه با همان عروسک دختر است: در حال غذا خوردن در یک رستوران، با ظاهری مضطرب با کودکی در بغل خود؛ در حالی که در قسمت درجه یک قطار نشسته و نگاهی متفکرانه به بیرون انداخته است نوزادی در آغوش دارد؛ در حالی که در میان چمن و درختانی سرسبز ایستاده صورتش را رو به کودکش کرده و به او نگاه می‌کند در حالی که کودک ظاهرا به جایی دیگر خیره شده است.
یکی دیگر از مجموعه‌های دایموند به نام «مادران همیشگی» نیز این عروسک‌ها را به تصویر کشیده است. این بار تصاویری از جامعه‌ای را نشان می‌دهد که اکثرا متشکل از زنان است و به جمع آوری و نگهداری عروسک‌های طبیعی می‌پردازند. بعضی از این مادران کودکشان را از دست داده‌اند، در حالی که برخی دیگر اصلا نتوانسته‌اند بچه دار بشوند؛ و عده‌ای دیگر هم ساخت و نگهداری این کودکان دست ساز را مرهمی برای آشیانه‌های خالی می‌دانند.
عکس‌های عروسک‌های دایموند در نمایشگاه «جایگزین: یک عشق مطلوب» که همین ماه (فوریه ۲۰۱۹) در میلان در بنیاد پرادا برگزار می‌شود، به نمایش در خواهد آمد.
این یک نمایشگاه دو نفره است که کارهای النا دورفمن را نیز نمایش می‌دهد. دورفمن نیز همانند دایموند در عکس‌های کاوشگرانه‌اش از مردان و زنانی که با عروسک‌های جنسی‌اشان زندگی می‌کنند، به بررسی رابطه و پیوندهای عمیقی می‌پردازد که مردم با نماینده‌های مصنوعی انسان‌ها برقرار می‌کنند.
ملیسا هریس، متصدی این نمایشگاه، در مقاله‌ای که همراه با این نمایش ارائه می‌شود، مصاحبه‌هایی را که با برخی از اشخاص موضوع عکس‌های دایموند انجام داده است آورده است. خانمی به نام مریلین به هریس گفته است: «این عروسک‌ها در واقع عضوی از خانواده هستند.»
یکی دیگر از آن‌ها به نام لورل می‌گوید: «نگهداری از کودک واقعا ذهن شما را درگیر می‌کند، این‌ها خیلی واقعی هستند». و کیم، مادرخوانده پنج کودک، می‌خواهد بچه‌ای داشته باشد که فقط مال خودش باشد، وقتی که او به صورت آنلاین سفارش یک چنین عروسکی را داد «عاشقش شد، زیرا کاملا شبیه یک کودک واقعی بود، کودکی که هرگز نداشت».
عکس‌های مجموعه «مادران همیشگی» ملایم‌تر از خودنگاره‌های دایموند هستند، گویی با احساساتی که زنان حاضر در عکس‌ها برای عروسک‌هایشان بروز می‌دهند در هم آمیخته است. صاحبان این عروسک‌ها کودکانشان را تنگ در آغوش می‌گیرند: «لورل» کودکش را در منظره‌ای برفی در آغوش گرفته است، «چری» دو کودک خود را با افتخار و غرور جلوی دوربین گرفته است.
در تصویری که شاید تأثیرگذارترین‌شان در این مجموعه باشد «مریلین» موهای دختر بچه نوپای خود را با حالتی عاشقانه مرتب می‌کند. به نظر می‌رسد که دایموند می‌خواهد نشان دهد که آداب مادری در هر شرایطی کاملا معنی دار و واقعی است.
ــــــــــــــــــ
منبع: نیویوکر
