ذهنیتِ ما از «بهنجار»بودن یا نرمالبودنِ وضعِ رفتار و سلامت و بدن، زائیدهٔ ذهنِ گروهی کوچک از جمعیت است. چهطور گروهی کوچکْ هنجارهای ما را تعریف میکند و ذهنیت ما را دربارهٔ «بهنجار»بودن شکل میدهد؟
حس نوستالژی منبعی از انرژی ذهنیست و برای بهداشت روان مفید است. نوستالژی صرفا پناهگاهی برای دردهای زمان حال نیست، بلکه مرجعی برای الهامگرفتن دربارهٔ زندگی آیندهٔ خودمان و پیگیری اهدافیست که برای ما باارزشند…
پیشبینی روند این همهگیری سخت است، ولی احتمالا ویروس کرونا به ویروسی بومی بدل خواهد شد که به مرور زمان به کُندی جهش پیدا میکند و آنقدر ملایم خواهد بود که ابتلای قبلی باعث سطح کافی ایمنی در برابر آن میشود…
افراد دارای اوتیسم، به شیوههای متفاوتی با دنیا تعامل میکنند و اطلاعات را پردازش میکنند، ولی این تفاوتها لزوما به معنای نواقص نیست. درواقع شرایطی مثل اوتیسم ممکن است بخشی از تنوع عادی ویژگیهای انسانی باشد…
توانایی بالقوهٔ اومیکرون در به زانو در آوردن سیستمهای ملی سلامت، بسیاری از کارشناسان حوزه بهداشت را نگران کرده است و باعث شده که برخی کشورها به اقدامات کنترلی سختگیرانهای دست بزنند…
بدون خوابِ باکیفیت، مغز و بدن هیچ کدام عملکرد مطلوبی نخواهند داشت. علمِ ما درباره تاثیر خواب بر عملکرد مغز، کلید داشتن خوابِ باکیفیت در شب است، ولی معمولا ما خودمان دشمن اصلیِ خوابِ خودمان هستیم…
شواهد علمی مکرر نشان میدهد که تغییر ساعت رسمی برای تمام اقشار جامعه هزینه دارد. گرچه این عواقبِ منفی زیادند، راهحلش ساده و مشخص است: به جای تغییر ساعتها، سیاستگذاری عمومی باید تغییر کند…
چرا تقویتِ لایههای حفاظتی مهم است؟ چون واکسنها فقط دیواری دفاعیْ دور بدن ما نمیسازند. ما با واکسنزدن، دیواری دورِ اعضای آسیبپذیرترِ جامعه میکشیم. و حتی حفرههای کوچک در این دیوار، میتواند منجر به مرگهای ناخواسته شود.
هانتر دوئرتی آدامز، مشهور به پَچ آدامز، پزشک، کمدین، فعال اجتماعی و نویسندۀ امریکایی است که همه فعالیتهای شغلی، فرهنگی و اجتماعی خود را بهنوعی با محوریت شوخی سامان داده است…
علم روانشناسیْ وجههٔ بسیار روشنتری از ملالت را آشکار کرده است. محققان دریافتهاند که ملالتْ آدم را تشویق میکند به دنبال معنای زندگی برود، او را وادار به کاوشگری میکند، و به نوجویی سوق میدهد.
این احساس که حافظهٔ شما ضعیف است، شاید ناخوشایند یا حتی ترسناک باشد. و این مایهٔ تعجب نیست، چون حافظه، هویت ما را میسازد. تواناییِ تامل دربارهٔ گذشته و اشتراکگذاری آن، نقشی اساسی در هویت ما، روابط ما، و ظرفیت ما در تصور آینده دارد.