منطق جاری لیبرال طی دو و نیم قرن گذشته، در کسب بسیاری از حقوق و منافع بشر نقش داشته است. مواقعی که حقوق انسانها رشد کرد، انحصار کمپانیها مهار شد، و رواداریِ عمومی بیشتر شد، وقتی بوده که گفتمان لیبرال غلبه کرده…
بیعدالتی را نباید تحمل کرد. هر جا که ضرورت باشد، باید با زور در برابر خشونت مقاومت کرد. برای این کار نیازی به خشونتپردازی نیست. ولی تبلیغِ خشونتپرهیزیِ محض هم صرفا ایدهای رمانتیک در دنیایی خشونتزده است…
آثار قدرت نرم در سیاستِ بینالملل معمولا آهسته و غیرمستقیم است. آثار بمب و گلوله را بلافاصله میتوانیم ببینیم، ولی جاذبهٔ ارزشها و فرهنگ شاید فقط در بلندمدت قابل مشاهده باشد. و غفلت از این امر، اشتباهی بزرگ است…
ذهنیت غرب از «نظم جهانی مبتنیبر حقوق بشر» حالا با «جهان روسی» کرملین تصادم کرده: روسیهٔ پوتین خود را یک نیروی ضد-گلوبالیسم جلوه میدهد که هنوز مایل و قادر به حفظ ارزشهاییست که در غربِ «منحط» از بین رفته…
آیا دروغ مصلحتی موجه است؟ در سنت فلسفی غرب که متاثر از متفکران متقدم مسیحیست، پاسخ این سوال منفی است. ولی در قرن پانزدهم جووانی پونتانو متفکر و سیاستمدار اهل ناپل این سنت را شکست…
سیاست همیشه درگیر مطالبات آرمانگرایانه است. آرمانشهر جایی نیست که همهٔ مسائل ما حل شده است. جاییست که میتوانیم مسائلمان را بیان کنیم و بفهمیم نظامهای جاریِ حیات چهطور مسئلهساز میشود…
هویتی مشترک در دموکراسیها در حال شکلگیری است. سیاستِ «خاک و خون» که بر اساس هویتی نفاقافکن شکل گرفت، حالا با یک هویتِ سیاسیِ متعالی بر اساس ارزشهای آزادیخواهانه از جمله آزادی و کرامت و حقوق بشر روبهروست…
فعالان صلحطلبِ پشتون همواره در مقابله با ظلم حکومتی و اشغال نظامی و افراطگرایی اسلامی، و برای تغییر سیاسی تلاش کردهاند، ولی در پاکستان و افغانستان هنوز خشونتپردازان دستبالا را دارند و فاتح میدان هستند…
برخلاف گذشته، گروههای اپوزیسیون ایرانی چه در داخل و خارج از ایران با پذیرش فرهنگ دموکراتیک، در حال همفکری با هم دربارهٔ یک بدیل جدی برای جمهوری اسلامی هستند، و در این کارزار زنان نقشی محوری به عهده گرفتهاند…
خیلیها از دموکراسی خوششان نمیآید، و وقتی نظامِ حاکمْ امکانِ گفتگوی آزاد و کشفِ خواستههای مردم را ندهد، تحققِ مکانیزمِ دموکراتیک ممکن نیست. ولی رهبران مستبد درهرحال مسئول اقدامات خود هستند و باید پاسخگو باشند…
تا وقتی نظام سیاسی پایداری در کشور نباشد و تهدید جنگ داخلی وجود داشته باشد، نمیشود تحصیل دختران را در مکاتب تامین کرد. و اگر اقتصادِ کشور احیاء نشود، مساعدت خارجی مشکلات کشور را حل نخواهد کرد…