علی‌کیشی زیر سایه‌ی چنار هزاران ساله‌ای نشسته بود که روزگاری اولیای خدا آن را برگزیده بودند؛ با قلبی ستمدیده به تار خود زخمه می‌زد و آوازی سوزناک می‌خواند.

اولین بار وقتی در بالکن نشسته بودم و صد سال تنهایی مارکز را می‌خواندم او را دیدم؛ دقیقاً وقتی‌که رمدیوس خوشگله با جسم و روح به آسمان پرواز کرد، رقاصه با تشتی پر از ملحفه‌های سفید در بالکن ظاهر شد. با ورودش به بالکن حواس تمام کسانی که در آن خیابان به رفت‌وآمد مشغول بودند را به خودش معطوف کرد اما او به ‌کل جهان بی‌تفاوت بود.

از زندان که آزاد شد باور کرد که دیگر جایی برای او در این دنیا باقی نمانده است، جز تمام آرزوهایش که در چشم‌های آیدا و نوشته‌هایی که در دستان او به امانت گذاشته بود خلاصه می‌شد. از مادرش فقط یک‌تخته سنگ سیاه و سرد در بهشت‌زهرا مانده بود و خواهرهایش هم که دنبال زندگی خود بودند، دیگر نه خانه‌ای مانده بود و نه مال و کسبی. باخته‌هایش را که می‌شمارد تنها صدای قلب رقیه خانم در میان آن‌ها سنگینی می‌کرد.