عمومصیب توی کار کلیه بود. افسانهای قدیمی در موردش میگفت که از صدای شاشیدن آدم کلیهاش را قیمتگذاری میکند. همین که چشمش به مهمان می‌افتاد، سریع می‌رفت هندوانه قاچ می‌کرد و به زور تعارف می‌چپاند توی حلق بدبخت. بعد هم که طرف بلند می‌شد برود دستشویی خیلی جدی و مصمم پشت سرش می‌رفت و گوشش را می‌چسباند به در. عادت بدش بود.
دوست دارم جفت‌پا بپرم روی میز و داد بزنم: «این‌قدر الکی واسه بلوند جماعت شلوغش نکنین.» باورم نمی‌شود از راننده تاکسی هندی و دست‌فروش عرب تا آن یارو ژاپنی همیشه مست و کارگران کوبایی، همه صف کشیده‌اند تا برای دوتا دختر بلوند اروپایی آب‌جو بخرند. به نظرم این عطش تاریخی و تمام‌نشدنی برای بلوندها تقصیر سینما و تلویزیون است. تقصیر مرلین مونرو و مدونا که جیب شرکت‌های تولید اکسیدان را پر می‌کنند.
یک بار دیگر سر و روی اتاق را نگاه کرد و گفت: «کتاب ها را جمع کردی از کتاب‌خانه؟ نیفتند توی فیلم یک‌وقت.» تل کتاب‌ها را که صبح گذاشته بودم گوشه اتاق نشانش دادم. بالاتر از همه، نسخه‌ای از «افسانه‌ها» بود به امضای خود عین.سین که با خودنویس مشکی‌اش نوشته: «برای برادرِ آزاداندیش…» پای چشم‌های برادرِ آزاداندیش از بی‌خوابی این سه روز، یک بند انگشت گود رفته و پوست سر چربیش برق می‌زند.
مامان صبح‌ها من را که می‌گذاشت مدرسه فاطمه را بغل می‌زد و تا غروب توی خیاط خانه پروین خانم خشتک می‌دوخت و آستین چرخ می‌کرد. خانه خالی بود و ما بی خبر بودیم کی آمده و کی رفته. مامان که می‌رسید اول از همه گاز پیک نیکی را بلند می‌کرد تا ببیند سبک شده یا نه. اگر سبک شده بود بساط جیغ و داد و دعوا شروع می‌شد و آخرش هم خب معلوم بود، قسم می‌خورد و روز از نو.
