ادبیات، فلسفه، سیاست

حسین شریفی

آواز رنگی

فکر کنم این انباره ضمیر ناخودآگاه آدمی، انباره های دیگری دارد که پنهان‌تر است. انباره‌های تو در تو و هزارپیچ. نمی‌دانم آن روز آن شعر از کجای ضمیر ناخودآگاه من خودش را نشان داد. از کدام دالانش. اصلاً من آن شعر را کجا و کی یاد گرفته بودم و حفظ کرده بودم؟ نمی‌شود فقط جعبه مداد رنگی را مقصر دانست که مرا از خود بی خود کرده بود.