هرچند یافتن تعریفی از «عقل سلیم» که همه آن را قبول داشته باشیم غیرممکن است، مطلقا حیاتی‌ست که نحوهٔ استفاده از آن را به‌خصوص از طرف چهره‌های دولتی موشکافی کنیم، و وقتی آن را به کار می‌برند خواهان شفافیت شویم…

استفادهٔ روان‌شناسان یا متخصصان علوم اعصاب از آزمایشات فکری برای مطالعهٔ روان‌شناختی ما بی‌نهایت مفید است، ولی استفاده از آزمایش فکر را در فلسفه باید بی‌خیال شد…

سوال واقعی این نیست که آیا فلسفهٔ مبتنی‌بر عقل سلیمْ کاملا جایزالخطاست، بلکه پرسش این است که چه درسی از این واقعیت می‌توان گرفت؟ با توجه به خطاپذیریِ عقل سلیم، گزینه‌های فلسفی ما چیست و کدام‌شان بهتر است؟