چه چیزی باعث می‌شود در برهه‌های حساس زندگی از هر تلاشی برای نیل به هدفی مهم و تعیین‌کننده باز بمانیم؟ چه‌چیزی ما را در بزنگاه حرکت و تصمیم فلج می‌‌سازد؟ آن هم درست زمانی که هدف و مسیر را بارها با دقتی وسواس‌گونه سنجیده‌ایم؟