زندگیِ اصیل و معنادار بر اساس حق انتخاب سنجیده می‌شود. عشقِ حقیقی نه سلطه است و نه انحلال. یک شراکت است. درکی متقابل از همدیگر است. کنترل‌گری نیست، و ازخودگذشتگی هم نیست، بلکه تلاقیِ دو ذهنِ برابر و مستقل است…
Tag: عشق
طبیعت برای این‌که ما را به تولیدمثل تشویق کند، از احساس عشق به عنوان رشوه استفاده می‌کند. از لحاظ بیولوژی، حس عشق نتیجهٔ ترشح چند مادهٔ شیمیایی‌ست که ترکیب مناسبی از آن‌ها ما را به رابطه با دیگران سوق می‌دهد…
از منظر امروزی، دیدگاهِ بووار دربارۀ عشقِ واقعی، نسبتا کهنه و بدبینانه به‌نظر می‌رسد: مثلا او روابط مردان و زنان را در قالبی زوجی نشان می‌دهد که احتمالا به مذاقِ بسیاری از خوانندگان امروز خوش نمی‌آید. درمقایسه با زنانِ 70 سال پیش، زنانِ امروز دسترسی بیشتری به آموزش و اشتغال دارند؛ برای این زنان، عشق لزوما همۀ زندگی‌شان نیست (چیزی‌که بووار مطرح می‌کرد)، بلکه آن‌ها عمدتا عشق را فقط قسمتی از زندگی خود می‌بینند. هرچند امروزه نابرابریِ ساختاری کماکان وجود دارد، روابط مردان و زنان (یا مردان و مردان، یا زنان و زنان، و غیره) به‌لحاظ نظری شانس بیشتری برای بقا در شرایط برابر دارد.
مرگ در اثر دلشکستگی، موضوعی رایج در ادبیات است؛ حتی شکسپیر از «سوگِ مرگبار» سخن گفته است. دردِ ناشی از باختنِ معشوق، قطعا به‌سختیِ دردِ جسمانی‌ست. اما آیا واقعا ممکن است کسی از دلشکستگی بمیرد؟ درواقع نوعی عارضۀ قلبیِ ناشی از استرس به‌نام «سندرومِ قلبِ شکسته» وجود دارد که می‌تواند آدم را بکشد. بررسیِ افرادِ سوگوار نشان می‌دهد که استرسْ تاثیرِ دردناکی بر سلامت انسان دارد، اما دانشمندان می‌گویند که سوگِ مرگبار، فقط ناشی از استرس نیست.
ظهیر می‌گوید تصویر او از زندگیِ قبل از نابینایی در ذهنش حک شده است. اما قادر نیست چهرهٔ دوستان جدیدی را که پس از نابینایی پیدا کرده، در ذهن تجسم کند. می‌گوید: «دوست داشتن با چشمان باز – وقتی عاشق کسی می‌شوی که او را می‌بینی – فرق می‌کند تا عشق با چشم بسته. عشقت را نمی‌بینی، اما او همچنان تو را سیراب می‌کند.»
عشق ارزشی است که به ما حس انسانی می‌دهد، اما همزمان می‌تواند منبع رنج و دلهره نیز باشد. گذشته از اختلافات معمول در رابطه‌ها، در یک رابطه خوب نیز ممکن است گاهی نگران شویم که آیا آن‌چه تجربه می‌کنیم عشق به معنای واقعی آن است؟ آیا دقیقا همان حسی است که دیگران از آن حرف می‌زنند و تجربه می‌کنند؟