ظهیر می‌گوید تصویر او از زندگی‌ِ قبل از نابینایی در ذهنش حک شده است. اما قادر نیست چهرهٔ دوستان جدیدی را که پس از نابینایی پیدا کرده، در ذهن تجسم کند. می‌گوید: «دوست داشتن با چشمان باز – وقتی عاشق کسی می‌شوی که او را می‌بینی – فرق می‌کند تا عشق با چشم بسته. عشقت را نمی‌بینی، اما او همچنان تو را سیراب می‌کند.»‌