آینده، یک جای دور نیست. یک اسم نیست. بلکه در واقع یک «فعل» است، یک کنش است: چیزی‌ست که ما امروز می‌سازیم. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم که آینده مثل موجی بیاید و بی‌اختیار ما را ببرد یا از طرفِ دیگران به ما دیکته شود…

افراطیونْ هیولاهای خواب‌های دوران کودکی من بودند؛ تهدیدی که مدام بزرگ‌تر می‌شد. خانواده ما آن‌ها را دست‌کم نمی‌گرفت. می‌دانستیم هر چه تحصیل‌کرده‌تر باشند، هر کاری برای دفاع از ایدئولوژی خودشان می‌کنند…

وقتی مرضِ خونریزی تا عمقِ جان نفوذ می‌کند، فرد دیگر تابعِ غریزه‌ای مخرب است. مثل آدمی بی‌عُرضه که به هر کس بتواند پارس می‌کند، قدرتِ ظاهری‌اش از ضعفِ درونش ناشی می‌شود. می‌خواهد عقده‌هایش را با خشم جبران کند…

ذهنیتِ ما از «بهنجار»بودن یا نرمال‌بودنِ وضعِ رفتار و سلامت و بدن، زائیدهٔ ذهنِ گروهی کوچک از جمعیت است. چه‌طور گروهی کوچکْ هنجارهای ما را تعریف می‌کند و ذهنیت ما را دربارهٔ «بهنجار»بودن شکل می‌دهد؟

معلوم شده انسان‌ها در حفاظت از گونه‌های در معرض خطر تبعیض قائل می‌شوند. آیا آن‌چه زیباتر است، بیشتر مستحقِ توجه و پرورش است؟ و آیا زیبایی‌طلبیِ ما به تبعیض در حفظ محیط‌زیست منجر نشده است؟

جنبش مدرن حقوق حیوانات رابطهٔ نزدیکی با گیاه‌خواری و وگانیسم داشته است. برای خیلی‌ها تغییر رژیم غذایی بهترین راه برای حمایت از حیوانات است. اغلب هم همین راه را می‌روند. ولی این نوع حمایت چقدر موثر است؟

قصه، جزء اصلی هویت ماست ولی داستان زندگی هر فرد، با تمام یکتایی‌اش، داستانِ هزار نویسنده است؛ آب و باد و خاک و آتش، مادر و پدر و معلم و خواهر و برادر و دوست و غیرِ دوست مدام در حال تاثیر گذاشتن بر این داستان…