برای پناه پناهی، دردسرهای سیاسی و سرخوردگی هموطنانش بود که الهام‌بخش ساخت فیلم «جاده خاکی» شد. اما فرایند ساخت فیلم همین‌طور باعث تغییر رابطهٔ او با پدرش و شکل‌گیری هویت خود او به عنوان یک سینماگر شده است…
Tag: سینمای ایران
با اصغر فرهادی در روزی سرد در حومه مادرید ملاقات کردم. او مردی منظم و جمع و جور است. موهای سیاه و ریش پورفسوری جذابی دارد که با موهای سفید مزین شده‌اند و از او چهره‌ای متواضع و دل‌زنده به دست می‌دهد. با اینکه دانش او از زبان انگلیسی در حد مناسبی است، ولی ترجیح داده بود که از طریق یک مترجم گفتگو کنیم.
«آشغال‌های دوست‌داشتنی» روایت‌گر دردهایی است که در گذر سالیان بر ایرانیان به مثابه یک خانواده گذشته است. محسن امیریوسفی این دردهای تاریخی را بر بستر یکی از مهم‌ترین رخدادهای معاصر ایران یعنی اتفاقات 88 روایت می‌کند. فیلم البته از روایت دردها فراتر می‌رود؛ تندروی مذهبی، سانسور، محدودیت، اعدام، جنگ، مهاجرت و غیره، همه و همه دردهایی است که این فیلم به‌واسطه خلق یک موقعیت در سال 88 پیش می‌کشد تا آنچه بر این ملت گذشته را تصویر کند.
محمدحسین مهدویان در سینمای ایران بی‌شباهت به استیون اسپیلبرگ در سینمای هالیوود نیست؛ هر دو کارگردانانی متبحرند که از نظر درک و شناخت سینمایی در سطح بالایی قرار دارند و در کارگردانی فوق‌العاده ظاهر می‌شوند. اما هیچ کدام کارگردانِ مولف نیستند؛ بلکه صرفا مجری چیزی هستند که از آن‌ها خواسته می‌شود.
نادری در کار خود از هر گونه ادعایی در باب انواع سینمای ملی فراتر رفته است. او کار خود را در ایران آغاز کرد، سپس به ایالات متحده نقل مکان کرد و اخیرا فیلم‌های بلندی در ژاپن و ایتالیا ساخته است. او در حال حاضر در ایالات متحده در حال بازنویسی آخرین صحنه فیلم خود در لس آنجلس است.