صدای ورق زدن، لمس سطح کاغذ و بوی آن، همه بخشی از حافظهٔ ادبی ماست. این تجربهٔ ادبی واقعی، ترکیبی از واژگان و ورق است؛ لحظهای که چشم، دست و گوش با هم متن را میسازند و معنا میدهند، و کاغذ با ما حرف میزند…
روزهای خوب از دست میروند اما پایان زندگی نیستند. میان گذشته و آینده، پلی وجود دارد. و بازگشت هم همیشه به معنای احیای شرایط قدیمی نیست؛ گاهی یعنی بازسازی معنا در بستری تازه…