داستانِ طالبان شبیهِ معاملهٔ اتمی ایران است. غرب و آمریکا فریبِ روایتِ «میانه‌روها» را خوردند که در خودِ غرب ساخته و پرداخته شد. داستانِ طالبان را به ما «فروختند»، همان‌گونه که داستان رژیمِ ایران را به ما «فروختند»…
طی چهار دهه تفتیش وحشیانه، به افراد عادی حامی رژیم مجوزی غیررسمی داده شد تا به‌طور خودسر اوضاع را کنترل کنند. هر کسی می‌تواند به بهانهٔ امر به معروف و اِعمالِ حجاب، به زنان تعرض کند؛ چون رژیم این را می‌خواهد…
شعار «زن، زندگی، آزادی» تقریبا به تمام نقاط ایران سرایت کرده است. و به رغم سرکوب وحشیانه نیروهای رژیم که به صدها کشته و هزاران دستگیری انجامیده است، هیچ نشانه‌ای از خاموشی این دور از اعتراضات دیده نمی‌شود…
دیکتاتورها به هنجارهای بین‌المللی اعتقاد ندارند. دیکتاتورها خودشان قوانین‌شان را تعیین می‌کنند. تنها اولویت دیکتاتورها بقاست و برای این کار تمام موازین اخلاقی را زیر پا می‌گذارند، و هر معاهده‌ای را نقض می‌کنند…
ایرانیان می‌خواهند معنای زندگی در ایران را از اساس عوض کنند. ایرانیان می‌خواهند خودِ «زندگی» را بازتعریف کنند، و دستانی را که چهل سال سعی کرده آن‌ها را در قالب‌های کوچکِ پیش‌ساخته فرو کند قطع کنند…
حتی اگر رژیم ایران بخواهد برای دوام خودش هم که شده، قدری از محدودیت‌های دینی را کم کند و ظاهری تعدیل‌شده به خود بدهد، چیزی از اعتراضات مردمی کم نخواهد شد. ایرانی‌ها دیگر آخوندها و سپاه را دو نیروی شرّ می‌دانند…
چند سالی بود که ایران در شُرف انقلاب قرار داشت. این‌که چرا تا به حال رخ نداده، نتیجهٔ موازنهٔ ترس بوده است. اما این وضع دوام نمی‌آورد. دیر یا زود سد می‌شکند. تغییر ابتدا تدریجی است، اما بعد ناگهان از راه می‌رسد…
«ام‌القرای جهان اسلام»، «کعبهٔ آمالِ مسلمانان جهان»، «مهد تمدن نوین اسلامی»، هر روز در حال پاک‌کردنِ آبروریزی تازه‌ای از چهرهٔ خود است. «رهبر مسلمانانِ جهان» راه می‌رود و توطئهٔ «عناصر آمریکایی» را خنثی می‌کند…
میخائیل گورباچف، آخرین رهبر شوروی و از مسببان پایان جنگ سرد و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، در سن ۹۱ سالگی مرد. او به رغم دستاوردهای بزرگش در زمان تصدی دولت، در دوران بعد از آن هیچ کاره‌ای نبود…
یک تمدن بزرگ وقتی شکست می‌خورد که مردمش اعتمادشان را به تاریخ‌شان از دست داده باشند. تاریخِ پیش‌روی ما، کتابی نانوشته است که صفحاتش هنوز سفید است، و فصل بعدی آن منتظرِ نوشته‌شدن است…
رادیواکتیوِ ناشی از آزمایش‌های اتمی تا هزاران سال در زمین باقی می‌ماند و یادگار نسل ما خواهد بود. وقتی آیندگان داستانِ ما را از زمین استخراج کنند، معلوم می‌شود که ما خودمان را نابود کردیم یا آیندهٔ‌مان را ساختیم…
هیچ دلیل طبیعی وجود ندارد که مانع تکامل نظامی کشورهای کوچک شود، چون اندازه دیگر عامل تعیین‌کننده نیست. و کشورهای کوچک‌تر هم می‌توانند به قدرت‌های بزرگ تبدیل شوند: کشورهایی تعیین‌کننده و خطرناک.
