ما خیال می‌کنیم می‌توانیم حیاتِ شهری را از محیط‌زیست تفکیک کنیم، و با سیمان و شیشه و فولاد، فضایی مجزا به اسم «شهر» جعل کنیم. ولی هربار که محیط‌زیست قدرتش را به رخِ ما می‌کشد، این دروغ آشکارتر می‌شود.
ارسطو مدعی بود آدم‌ها مخلوقاتی منطقی هستند و درونِ یک مدینهٔ سیاسی می‌توانند شکوفا شوند. اما طبیعت انسان این‌گونه نیست و رویای سیاست‌گذاریِ منطقیْ دور از واقعیت است.
بسیاری از زبان‌هایی که می‌شناسیم، درواقع لهجه‌هایی از یک زبان واحد هستند. اما معمولا رویدادهای جهانی و تصمیمات سیاسی و اختلافات فرهنگی تعیین می‌کند که لهجه‌ها را رسما زبان‌هایی متفاوت فرض کنیم.
همه‌گیری کرونا به ما یادآوری کرد که مرگ همیشه به ما نزدیک است. اما به‌طور کلی مرگْ موضوعی ممنوعه بوده است و به ما یاد داده‌اند که از پرداختن به آن پرهیز کنیم. چرا؟
سریال جدید اوتوپیا، محصول آمازون، توطئهٔ جمعیت‌زداییِ زمین ازطریقِ یک بیماریِ همه‌گیر را روایت می‌کند. این جدیدترین درامِ پارانویایی، آن‌قدر پیشگویانه است که آدم حس می‌کند مبادا زمانِ پخش آن هم خود بخشی از یک طرحِ توطئه باشد.
مفهوم تجمل در گذر زمان تغییر کرده است. قبلا ابتدایی‌تر و به‌معنای برخورداری از مادیات، یا برای نمایش جایگاه اجتماعی بود. در عصر مدرن، با هنجارشکنی و بیان فردیت پیوند خورد. حالا هم خود را با محیط‌زیستِ پایدار سازگار می‌کند.
امروزه ما عمدتا فارسی را زبان ملی کشور ایران می‌دانیم. اما ایرانِ امروز صرفا بقایای یک جغرافیای پهناور در اوراسیا است که تقریبا هزار سال، فارسی نقش زبان بین‌المللی را در آن بازی می‌کرد.
آیا ما ذاتا وحشی هستیم و تمدن ما را آدم کرده، یا برعکس، ما طبیعی بودیم و تمدن ما را وحشی کرده است؟ آیا ساختار تمدنْ منشاء فساد است؟
حسِ لامسه، اذهان و ابدانِ ما را به جهانِ اجتماعیِ اطراف‌مان پیوند می‌دهد. اگر لمس‌کردنْ به امر ممنوعه بدل شود، چه بر سرمان خواهد آمد؟
نوستالژیْ حسِ محبوبیت، امنیت، و ارتباط با دیگران ایجاد می‌کند و می‌تواند الهام‌بخش و مایهٔ خوش‌بینی به آینده باشد، چون به ما کمک می‌کند چیزهای خوبی را دربارهٔ خودمان و دیگران به یاد آوریم.
بازیِ مموراندا عمدتا از داستان‌های موراکامی الهام گرفته است. محیط و داستان بازی، لزوما هیچ‌یک از داستان‌های به‌خصوص موراکامی را به یاد نمی‌آورد، بلکه هدف این است که حال و هوایی مشابهِ آن‌ها را القا کند.
گاهی نابرابری‌های نژادی صرفا ناشی از نژادستیزی است؛ اما گاهی ترکیبی از مولفه‌های طبقاتی و نژادی و شغلی است، که در این‌گونه موارد، تلاش برای استخراجِ معنای صرفا نژادی، یا غیرممکن است یا موجب نادیده‌گرفتنِ برخی دیگر از جنبه‌های بی‌عدالتی در حق اقلیت‌های دیگر خواهد شد.
