علم و تکنولوژی

بگذارید توضیح دهم. هروقت دانشمندان کمیتی را اندازه می‌گیرند، حتما واحد اندازه‌گیری آن را مشخص می‌کنند. مثلا، سرعت نور، ۱۸۶ هزار مایل بر ثانیه یا ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه است. به‌همچنین، وزنِ شما ممکن است ۱۵۰ پوند یا ۶۸ کیلوگرم باشد. بدونِ مشخص کردن واحد‌هایی مثل مایل، کیلومتر، پوند یا کیلوگرم،‌ اعداد بی‌معنا می‌شوند ــ‌ مگر این‌که آن عدد «خالص» باشد.

تولید فقط ۴۰ گوشی موبایل، تقریبا یک گرم طلا نیاز دارد، که تقریبا معادل استخراجِ یک تن سنگ معدن است. باتوجه به این‌که تولید لوازم الکترونیکْ مدام رو به افزایش است و موجودیِ طلای جهان محدود و رو به کاهش، ما چه‌طور می‌توانیم در سال‌های آینده، زنجیرۀ تامین این فلز گرانبها را حفظ کنیم؟

نیکلاس کار نویسند آمریکایی در کتاب تاثیرگذارِ «اینترنت با مغز ما چه می‌کند؟» توجه عمومی را به سوالاتی عمیق معطوف کرد که ما هنوز نتوانسته‌ایم آن‌ها را به‌خوبی درک کنیم: آیا اینترنت ما را خنگ و کم‌هوش می‌کند؟ آیا این این فناوری منجر به افتِ شناختی یا تضعیف ما می‌شود؟

همۀ ما آدم‌هایی را می‌شناسیم که بسیار جوان‌تر یا پیرتر از سن‌شان، به‌نظر می‌رسند ‌ـــ‌ نودساله‌هایی که می‌رقصند تا چهل‌ساله‌هایی که نمی‌توانند دو کیلومتر بدوند. به زبان ساده دو نوع نوع سنِ مختلف وجود دارد: «سنِ بیولوژیک» که معیارِ کارکردِ بدن است، و «سنِ تقویمی» که برحسبِ تعداد سال‌های زندگی‌تان محاسبه می‌شود. دانشمندان معتقدند که احتمالا می‌توان این دو سنِ مختلف را به روش‌هایی از هم تفکیک کرد.

اگر به «عشق واقعی» باور دارید و به دختر همسایه که مادرتان برایتان پسندیده راضی نیستید، (و یا خیال ندارید به مادر پسر همسایه که در خانه شما را دارد از پاشنه درمی‌آورد، بله را بگویید) حتما این را هم شنیده‌اید، و یا حتی تجربه کرده‌اید، که یافتن نیمه‌گمشده کار چندان ساده‌ای نیست؛ و همین دشواری گاهی عجیب به نظر می‌رسد: شده تا بحال از خودتان بپرسید آخر چطور امکان دارد در این دنیای کلان، با هفت میلیارد و اندی جمعیت، پیدا کردن نیمه‌گم‌شده‌اتان این‌قدر مشکل باشد؟