«من افسرده ام.»
این جمله‌ای‌ست که بعد از چهار ماه خانه‌نشینی و قرنطنیه، در یکی از گروه‌های تلگرام می‌نویسم. (گروهی که بیشتر، تشکیل شده از آشنایان است تا دوستان. یعنی زمان و رابطه‌ی میان مان آنقدر صیقل نخورده و عمیق نشده است.)
شبیر آنجاست. پسر کم ریش، پسر بیست و هشت ساله، پسر لاغر، پسر با قدِ بلند. در جانش پیراهنیست به رنگ خاک. بر سرش کلاهیست به رنگ شب. صورتش یک تابلوست. تابلوی پر از خط. هزار خط از رنج.
یکی از مهم‌ترین آثار کرونا، محدودشدن آزادی ماست. در سراسر جهان، حرکتِ مردم شدیدا محدود شده است یا تحت نظر و ردگیریِ دولت‌ها قرار دارد. گویا «آزادی» یکی از بزرگ‌ترین قربانیان کروناست.
چه‌قدر دربارۀ ابن مُسکویه می‌دانید؟ ناگارجونه چطور؟ لوکرزیا مارینلا، یا هِنری اودِرا اوروکا چه‌طور؟ احتمالا هیچ. درواقع شاید اسم‌شان هم هرگز به گوش‌تان نخورده باشد. این متفکران به‌ندرت در آموزه‌های فلسفه ظاهر می‌شوند و تالیفات‌شان شاید اصلا در کتابخانه‌های بزرگ اروپا و آمریکای شمالی یافت نشود.
اخیرا، و برای اولین‌بار، انتشارات دانشگاه ادینبرو کتابی اختصاصی عنوانِ «بریجید بروفی: مولف، منتقد، و فعال آوانگارد» منتشر کرده. این متن گفتگوی ریچارد کانینگ، ویراستار این کتاب با کیت لوی، دختر بروفی است.
تاریخِ روانکاوی در مواجهه با مسئلۀ معلولیت ذهنی، بارها و بارها به ایدۀ مرگ‌خواهی یا آرزوی مرگ رسیده است. ولی چه کسی برای چه کسی آرزوی مرگ می‌کند؟
فلسفۀ عمومی طیفی دارد که از همه‌فهم‌سازیِ ایده‌های فلسفی گرفته تا کاربرد آن ایده‌ها را در زندگی روزمره شامل می‌شود. این یعنی فلسفۀ عمومی مستلزم انجام کار مکتوم در فضای علمی [آکادمیک] توسط فیلسوفان است.
افغانستان از دیرباز مکان مناسبی برای گروه‌های بنیادگرا بوده و هنوز هم تعداد کثیری از گروه‌های تروریستی در افغانستان فعال هستند. برای شناخت و تحلیل این گروه نیاز است تا این متون و این آثار ترجمه شوند.
بعد از تقریبا دو دهه جنگ، نسلی جدید از افغان‌ها با درکی عمیق از مسئولیت اجتماعی و سیاسی رشد کرده‌اند. ولی باتوجه به این‌که اعتراض عمومیِ صلح‌آمیز خطرناک است، آن‌ها از رسانه‌های اجتماعی برای مشارکت در فعالیت‌های سیاسی استفاده می‌کنند.
تصویر مردمی شیفته که مستقیم به صفحه مونیتور چشم دوخته‌اند، قیاسی با تمثیل افلاطون در ذهن می‌آفریند: صفحات موبایل و کامپیوتر ما، دیوارهای غار زمان ما هستند، و ما با تماشای آن‌ها شاهد نمایشی کم‌نور از واقعیت روزمره هستیم.
برای بیشتر رشته‌ها بازاری برای اشتغال وجود دارد. اما آیا دانشجویان فلسفه نیز استخدام می‌شوند؟ آیا در کل فلسفه برای فیلسوف و جامعه نان و آب می‌شود؟
ازتان می‌خواهم به کارهای خیری که تا الان انجام داده‌اید، فکر کنید. البته اگر تا حالا کاری کرده‌اید که می‌شود اسمش را نیکوکاری یا کار داوطلبانه گذاشت. چه حسی داشته‌اید؟
