راستش این خصیصه پشت‌گوش‌اندازی خودم را هم خیلی آزار می‌دهد، اما چه کار کنم که کاریش نمی‌توان کرد. این طور بار آمده‌ام. یادم است به خاطر همین عارف مسلکی در دانشگاه آخرین نفری بودم که در آخرین دقایق برای انتخاب رشته تکان می‌خوردم. سر همین پشت‌گوش‌اندازی جای اینکه بروم هنرستان، رفتم علوم انسانی. و سر همین تنبلی تا سی سالگی گواهینامه نگرفتم و سر همین عریضی کالیبر است که همیشه خدا ناخن‌هایم بلند است.
مشکل من وقتی شروع شد که خبرنگار اقتصادیِ رویترز شدم. به‌عنوان خبرنگار اقتصاد آمریکا، غرقِ اطلاعات روزانۀ دولتی بودم. یعنی با دقت سه رقم اعشار
از ۳۰ ژانویۀ امسال این ویروس دست‌کم به ۱۸ کشور دیگر منتشر شده و بیش از ۷۸۰۰ نفر را مبتلا کرده است. سازمان جهانی بهداشت، وضعیت اضطراری بهداشتِ عمومی اعلام کرده است. خیلی مهم است که بدانیم، هنوز مقامات دارند دربارۀ ویروس کرونا تحقیق می‌کنند، پس حرف منابعی که ادعا می‌کنند همه چیز را می‌دانند، باور نکنید.
مرگ در اثر دلشکستگی، موضوعی رایج در ادبیات است؛ حتی شکسپیر از «سوگِ مرگبار» سخن گفته است. دردِ ناشی از باختنِ معشوق، قطعا به‌سختیِ دردِ جسمانی‌ست. اما آیا واقعا ممکن است کسی از دلشکستگی بمیرد؟ درواقع نوعی عارضۀ قلبیِ ناشی از استرس به‌نام «سندرومِ قلبِ شکسته» وجود دارد که می‌تواند آدم را بکشد. بررسیِ افرادِ سوگوار نشان می‌دهد که استرسْ تاثیرِ دردناکی بر سلامت انسان دارد، اما دانشمندان می‌گویند که سوگِ مرگبار، فقط ناشی از استرس نیست.
سقط‌جنین در افغانستان غیرقانونی‌ست ـــ حتی درمواردِ تجاوز جنسی ـــ مگر آن‌که زندگیِ مادر درخطر باشد یا ریسکِ تولدِ نوزادی با ناتوانی‌های حاد وجود داشته باشد. نرخ تولد در افغانستان ۴.۸ فرزند به‌ازای هر زن است که بالاترین نرخ در آسیاست (البته در زمان حکومت طالبان که دختران اجازۀ مدرسه‌رفتن نداشتند، این رقم بسیار بالاتر هم بود). در افغانستان (که بیشترِ مردم مسلمان هستند)، کنترلِ باروری غیرقانونی نیست ولی یک تابوی اجتماعی است و دسترسی به آن هم راحت نیست.
ظهیر می‌گوید تصویر او از زندگیِ قبل از نابینایی در ذهنش حک شده است. اما قادر نیست چهرهٔ دوستان جدیدی را که پس از نابینایی پیدا کرده، در ذهن تجسم کند. می‌گوید: «دوست داشتن با چشمان باز – وقتی عاشق کسی می‌شوی که او را می‌بینی – فرق می‌کند تا عشق با چشم بسته. عشقت را نمی‌بینی، اما او همچنان تو را سیراب می‌کند.»
لایقه معرفت زن ۲۲ساله، ماه آگوست گذشته وقتی داشت خاکِ سرخِ بامیان استانِ زادگاهش را شانه می‌زد، احساس کرد ابزارِ مین‌روبی‌اش به شیئی فلزی برخورد کرده است. او با دقت لوازمش را زمین گذاشت و با دست شروع به کندن اطرافِ شیئی کرد که به اندازۀ بشقابِ ناهارخوری بود. برای کسی که آموزش ندیده باشد این اشیاء بی‌خطر می‌رسد، اما معرفت بلافاصله خطر را تشخیص داد. این یک مینِ ضدنفر بود که از زمان شوروی باقی مانده بود.
شدت و گستردگیِ آتش‌سوزی‌های استرالیا، صحنه‌هایی آخرالزمانی خلق کرده است که بارها به تصویرِ روی جلد نشریاتِ سراسر دنیا بدل شده‌اند. تخمین زده میشود که ۱۰ میلیون هکتار از زمین‌های این کشور از اول جولای ۲۰۱۹ دچار آتش‌سوزی شده باشد و دست‌کم ۲۸ انسان هم در این مدت کشته شده‌اند. همچنین مطابق تخمین‌ها بیش از یک میلیارد حیوان تا الان کشته شده‌اند. البته اگر گروه‌های جانوریِ عمده، مثل حشرات را هم حساب کنیم، تعداد واقعی این تلفات خیلی بیشتر از این خواهد بود.
اولین سفرم به افغانستان، تجربه‌ای پیچیده بود. هم خانه است و هم نیست. قبلا هیچ‌وقت در زادگاهِ والدینم نبودم. می‌گویند خشن‌ترین و خطرناک‌ترین جای این سیاره است. سفر به آنجا یعنی کنارآمدن با شوک فرهنگی و دلشکستگی. ولی انگار مجبور بودم این کار را بکنم. مدت‌ها بود که از این کار طفره می‌رفتم، اما مدت‌های بود که مدام حس می‌کردم دارم به سرزمین مادری‌ام نزیکتر و نزدیکتر می‌شوم و او هم دارد به من نزدیکتر میشود. برای همین رفتم.
مردم در طول عمر خود به صورت فردی (در بهترین حالت) پیوسته رشد می‌کنند و به بلوغ می‌رسند. بنابراین شما در ۴۵ سالگی، نه تنها آگاه‌تر و عاقل‌تر از نسخه‌ٔ ۲۵ سالگی‌تان هستید، بلکه در کل انسان متفاوتی خواهید بود؛ چه از نظر فیزیکی و چه از نظر ذهنی. با این وجود، نسخه‌ی ۴۵ ساله و نسخه ۲۵ ساله‌ٔ نابالغ‌تر و خام‌تر شما، در اکثر جوامع، تحت مجموعه‌ای از قوانین و محدودیت‌های یکسان زندگی می‌کنند. پس چرا، ۱۸ یا ۲۱ سالگی را به عنوان نقطه‌ٔ عطف عمر یک فرد در نظر می‌گیرند و جامعه می‌گوید همه در این سن باید از نظر قانونی در یک سطح قرار گیرند؟
قدرت و رعنا زوج جوانی در کابل هستند که مدتی است در خانه ویدیوهایی خلاقانه‌ای درباره مسائل روزمره تولید می‌کنند و در یوتیوب و شبکه‌های اجتماعی نشر می‌کنند. این ویدیوها که بیشترشان به زبان طنز درباره زندگی مشترک است، علاوه بر اینکه آموزنده است، لبخندی نیز به لب مخاطبان می‌نشاند.
وجود جی‌پی‌اس در دستگاه‌های مختلف به موقعیت‌یابی ما کمک کرده و جلوی گم‌شدن‌مان را می‌گیرد. اگر این سیستم کلا از کار بیفتد، کل سیستم حمل‌ونقل جاده‌ای، دریایی و رِیلی دربسیاری از کشورها مختل خواهد شد
